terkediş

ilkgünler, biz hala sensizliği tam olarak anlayamamışken, önce sen sonrada sana ait olan herşey çıktı evden.. çok kızdım önce aile büyüklerine,, ölen insanların kıyafetleri, ayakkabıları, havluları ne varsa hepsini evden göndermek gerekirmiş... sanki sen hiç yaşamamışsın hiç yokmuşşsun gibi bütün eşyaların haraç mezat çıktı evden.. seni bize hatırlatacak hiçbirşey kalsın istemediler evde.. çok kızgınım, bir o kadarda kırgın... kim veriyor ki böyle şeylerin kararını... ev sanki hiç sen orda yaşamamışsın gibi.. bütün eşyaların başkalarına verildi... özelliklede aile üyelerinden bazıları hatıra adı altında aldılar sana ait olan şeyleri... bugün kuzenim senin hırkanı giymişti... bir an ondan nefret ettim... sana ait olan birşeye nasıl sahip olur diye.. galiba mantıklı düşünemediğim bir dönemdeyim ben.. yokluğun çok acıymış... yeni yeni koymaya başlıyor.. insanların artık aile büyüğü sendin kararı sen ver demelerinden bıktım beş günde... dahası nasıl geçer bilmiyorum... ama çok acı be annem yokluğun... milyarlarca insan içinde tek başına bırakılmış gibiyim... kolum kanadım kırık... bir daha uçabilir miyim bilmiyorum...