özlem

seni çok özlüyorum anne... bazen sana birşey sormak yada bir olay anlatmak için elim telefona gidiyor.. anneme bunu kesin söylemeliyim diyorum... sonra... sonrası sessizlik ve sensizlik... bir daha asla seninle konuşamayacağımı anlıyorum... zaman geçtikçe içime daha çok çöküyor yokluğun... sevdiğimiz insanlar genelde beni yanlız bırakmamaya çalışıyor.. beraber geçirdiğimiz onyedi aylık savaşın ardından en büyük kaybı benim yaşadığımı biliyorlar... onlar sevdiklerini kaybetti... bense yaşama amacımı, yaşama sevincimi, beraber yaşadığım insanı kaybettim anne... en çok bir daha sana anne diyememekten korkuyordum... bu blog sayesinde defalarca anne diyebileceğim için seviniyorum... yaşam böyle bişey galiba... cennetin içinde cehennemi yaşamak... yada kendimizi cehennemde sanıp sonra abuk subuk birşeye kahkalar atmak... seni çok özledim...