arınma

herkes seni yıkamaya nasıl cesaret ettiğimi soruyor bana... insan nasıl tereddüt eder ki... sen benim annemsin.. zaten biz hastaneye yatmadan bir hafta önce yine ben yıkamıştım seni melek annem.. hastalığın o kadar ağır seyrediyordu ki banyo bile yapamayacak kadar yorulmuştun... kadın hoca "meftayı benimle birlikte yıkamak isteyen bir yakını gelsin" dediğinde hiç düşünmeden bindim cenaze yıkama aracına... biliyordum çünkü, sende benim orada olmamı isterdin.. melekler gibi uyuyordun... gözlerin kapalıydı ama ben gözünün arkada kaldığı pek çok şeyi bildiğim halde kimseye söyleyemiyordum... en basiti torunlarına doyamadan gittin... en çokda bana bu koydu... zaten tertemizdin yüreğin gibi... seni yıkadık, abdestini aldırdık... sonra kefenledik hocayla birlikte... ellerini tuttum... saçlarını okşadım... bana bu fırsatı verdiği için rabbime binler şükrettim... ayağının altını öptüm ve helallik istedim sonra... ama biz seninle zaten onyedi ay önce helalleşmiştik... sonra çıktım cenaze arabasından... içim huzurla doldu.. seni bir kez daha görüp, öpüp, koklamıştım... rahat uyu melek annem burada seni hiç unutmayacak bir kızın var...