başkalaşım

başkalaşmak dönüşmek istiyorum artık.. şu saf iyi niyetli kız halimden kurtulmak.. artık canımı yakanların bende canını yakmak istiyorum istiyorum.. bana küfür edene küfürle karşılık vermek.. beni üzenin ağzını burnunu kırmak istiyorum... başkalaşmak istiyorum işte...

denge...

annem... canım benim... bitanem.. son zamanlarda çok dengesiz davrandığımı söylüyorlar ve bakıyorum dengesizliğim son iki ay içinde tavan yapmış... bana ne olduğunu anlamaya çalışıyorum... aşık oldum.. dünyanın en mutlu insanı olmam gerekirken neden mutsuzum ben... hep neşeli bi insan oldum şimdiye kadar... bugün o kadar güzel başladım ki güne... herşey pırıl pırıldı... sonra bi telefon geldi en sevdiğimden... içimdeki pırıltıların yarısını alıp götürdü... sonra bir telefon daha geldi sevdiğimden, yine aydınlandı yüreğim, yine aşk yine coşku... sonra bir telefon daha... bu sefer tüm pırıltılarımı yok etti içimdeki... neden böyle oluyor ki... ben kimseyi mutsuz etmek istemiyorum... neden böyle oluyor... neden beni anlamak istemiyor... ne kadar dikkat edersem edeyin bana kızacak birşey buluyor sevdiğim... ve ben hergün biraz daha eksiliyorum... ve ben mutluluğumu sadece bir insana bağlamanın ne kadar yanlış olduğunu anlamaya başlıyorum artık...

gariplik...

bi gariplik var anne içimde... bazen çok mutluyum... sevinçten gökyüzüne tırmanıyor ayaklarım... bazen de öyle mutsuzum ki yerin yedi kat dibine inip kaybolmak istiyorum... insanlara olan güvenimi inancımı kaybettim ben... bana gücünü bıraktın giderken... artık çok daha güçlüyüm... ayaklarım yere çok sağlam basıyor... korkmuyorum hiçbirşeyden... ama birgün öyle bişey oluyor ki.. yer ayaklarımın altından kayıyor.. yaprak gibi titriyorum adım atarken... ürkek bir tavşan gibi saklanacak delik arıyorum herkesten.... bi arkadaşım iki uçtasın kendine dikkat et dedi bana... haklı galiba, bir sağa bir sola savruluyorum ben, sen yokken... yolumu bulamadım daha... kayıp caddelerde, sokaklarda beni arıyorum... dudaklarımda bi ıslık en sevdiğim şarkıyı çalarken... başıboş sokak köpekleri gibi dolanıyorum... birileri beni sevsin, başımı okşasın istiyorum... her uzatılan eli sevgiden sanıyorum... sokak köpeklerinin sevgiye açlığını yaşıyorum anne... bu yüzden yanlış insanları seviyorum... yanlış insanlara güveniyorum... atılan her kemiğin karnımı doyuracağını, sevgisizliğimi azaltacağını sanıyorum... oysa atılan kemikler yakıyor canımı... anlatamıyorum kimseye... ne kadar acınacak bir durumda olduğumu... güçlüyüm güçlüsün güçlü oyunu oynuyorum ben... dayanamayacağım bir depremde köklerim topraktan sökülene dek, sımsıkı basıyorum toprağa... deprem yakında hissediyorum anne...

yorgunluk...

yorgunluk mu... yoğunluk mu bu hissettiğim bilemiyorum anne... iş yoğunluğu... aşk yoğunluğu arasında en çok ikimizi kaybettim galiba ben... seni ne çok özledim bi bilsen.. yanına gelmeyi, sana sarılmayı, öpmeyi, seni kızdırmayı öyle çok isterdim ki... sen öldüğünde hiç ağlayamadım ben.. sende biliyorsun.. şimdi hergün ağlıyorum anne... gözyaşlarıma sahip olamıyorum.. akıyorlar yağmur gibi.. özlemek ne kadar acıymış.. kimse beni anlamıyor.. herkes onların istediği biri olmamı istiyor.. kimse gerçek lale ne hisseder merak bile etmiyor... insanların ellerinde bir oyun hamuru gibiyim annem.. şekillendikçe şekilleniyorum.. her girdiğim şekil biraz daha yakıyor canımı... daha da katılaşıyorum... sen olsaydın bana çok kızardın biliyorum... ezdirme artık kendini diye.. üzme bu kadar... herkese sevdiremezsin kendini... herkesi mutlu edemezsin.. böyle bi dünya yok... içim acıyor... öyle boşluklar var ki içimde... taşlar yerlerine büyük gürültülerle oturuyor.. otururkende bir o kadar yakıyor canımı.. çıkardıkları gürültü ürküyor beni... bilirsin çok korkardım yüksek sesten... gökgürültüsünden... ama bunlara bile alıştım annem... sen yoksun... sığınacak limanım yok.. yalnızım çok.. öyle yalnızım ki... kayboldum... ellerimi tut anne....

uzun zaman..

uzun zaman oldu annem sana yazmayalı... şimdi eski yazdığım yazılara baktım aylar olmuş meğerse.. bu arada biz neler mi yaptık ??? aslında hiç sorma desem.. seni çok kızdıracak şeyler yaptık hepimiz.. ben sonunda boşandım mesela eşimden.. biliyorum onu çok seviyordun ama ben sevemedim be annem.. olmadı bi türlü işte.. onbeş yılımı bi imzada hediye ettim ona... sonra bi iş buldum... çok sevdiğin yan komşun var ya.. işte onun damadının şirketinde çalışıyorum şimdi.. keşke yaşayıp görseydin ne kadar gurur duyardın benimle.. herzamanki gibi.. bu dünyada belki de tek tesellim her zaman gurur duyduğun bir evlat olmam.. seni hiç üzmedim annem.. sende beni hiç üzmedin.. biz hep tamamladık seninle birbirimizi... sonra sen beni bırakıp gittin... yokluğun şimdi boğazımda bir demir leblebi.. her yutkunduğumda acıtıyor yokluğun... ağlamayı yakıştıramıyorum ki kendime.. hep güldürürdün sen beni çünkü.. öyle hatırlamak istiyorum seni... her canım yandığında başımı dizlerine koyduğum anlar aklıma geliyor.. sonra senin tombul ellerinin başımı okşaması.. bi yokluk bu kadar mı acıtır insanın canını... uzun bi süre yaşamak istemedim biliyorsun... bunu sen hastayken sana da söylemiştim.. sonra herkesin bana ihtiyacı vardı.. gördüm.. senin yerine geçmem gerekti.. geçtim... sen olamadım ama hepsine anne yarısı oldum... sen huzur içinde izle bizi cennetinden.. sen yokken herkesi korumaya çalışacağım... biliyorum sende bizi cennetten koruyor kolluyorsun...o tombul ellerini hissediyorum hep sırtımda... sen yaparsın lale diyorsun bana... sen en güçlüsüsün bunu da yaparsın... sen gittin ve giderken gücünü de bana bıraktın.. yoksa nasıl başederdim sensizlikle..
bi de aşık oldum bu arada ben... ve bu aşkta senin parmağının olduğunu düşünüyorum hep... sanki benim için, bana en uygun olanı seçip göndermişsin gibi geldi... benim bi üç harflim var artık... içimde ki kocaman kara deliği rengarenk gökkuşağıyla doldurdu o... hiçkimseye bu kadar ait hissetmemiştim kendimi... doğru yapıp yapmadıımı sorgulamadım ilk defa.. ona baktım... gözlerine baktım.. benim doğrum olduğunu gördüm onun... inanıyorum oda beni çok seviyor... senin kadar sevmese de çok sevdiğini biliyorum ben... çok yorulduğumu düşündüğüm zaman gözlerimi kapatıyorum.. sonra sen geliyorsun gözümün önüne.. yine sen güçlüsün yola devam et diyorsun bana... senin kadar kimseyi sevemem sanırdım hayatta... ama bana öyle bir armağan gönderdin ki anne... sende onu sevdim... onda da seni..

iftar....

dün akşam bahçedende iftar verdik melek annem... sevdiğin ve seni seven herkes oradaydı... seni unutmadığımızı ve unutmayacağımızı görmeni istedi.. sen yanımızdaydın.. bizimle güldün, bizimle hüzünlendin... yokluğun bizim gibi seni de üzdü... rahat uyu melek annem... hep sevdiklerinin yanındayım ben.. onlara destek olmaya çalışıyorum... tıpkı eskiden olduğu gibi... kardeşlerimi hiç yanlız bırakmıyorum... yeğenlerimle ilgileniyorum... ama en zoru tabiki seninde bildiğin gibi babamı idare etmek... ama onuda senin bana miras bıraktığın sabır ve hoşgörüyle başarıyorum... elbette hatalarım ve kızgınlıklarım oluyor benimde herkes gibi annem ama sana layık bir evlat olmaya çalışıyorum... seni unutmadım, unutmayacağız bitanem.. seni seviyorum... hep yanımda ol...

bu kadar mı....

bu kadar mı annem... dünyaya geldin, bizi büyüttün, bütün hayatını bize adadın.. sonra sanki hiç yaşamamış gibi toparlandin gittin hayatımızdan... seni unutmaktan korkuyorum annem.. öyle ki her iki sözümden birinde seninle ilgili bir sohbet açıyorum... bir anı aklıma geliyor anlatıyorum... bu kadar zor olduğunu bilmezdim bir insanı kaybetmenin... hele de en sevdiğin insanı kaybetmek insanın tüm gücünü alıyormuş... belki gücümün gittiğini düşünüyorum ama giderken bana öyle değerler bıraktın ki melek annem... daha da güçlendiğimiz hissediyorum... artık yeni bir yaşam için, yeni başlangıçlar için yeterince gücüm var... seni çok seviyorum... giderken bir parçanı bende bıraktığını biliyorum... seni hergeçen gün biraz daha fazla özlüyorum... biliyorum hep benimlesin... ben de seninleyim annem... ve kavuşmamızın çok uzun bir zaman almayacağını düşünüyorum...