gariplik...

bi gariplik var anne içimde... bazen çok mutluyum... sevinçten gökyüzüne tırmanıyor ayaklarım... bazen de öyle mutsuzum ki yerin yedi kat dibine inip kaybolmak istiyorum... insanlara olan güvenimi inancımı kaybettim ben... bana gücünü bıraktın giderken... artık çok daha güçlüyüm... ayaklarım yere çok sağlam basıyor... korkmuyorum hiçbirşeyden... ama birgün öyle bişey oluyor ki.. yer ayaklarımın altından kayıyor.. yaprak gibi titriyorum adım atarken... ürkek bir tavşan gibi saklanacak delik arıyorum herkesten.... bi arkadaşım iki uçtasın kendine dikkat et dedi bana... haklı galiba, bir sağa bir sola savruluyorum ben, sen yokken... yolumu bulamadım daha... kayıp caddelerde, sokaklarda beni arıyorum... dudaklarımda bi ıslık en sevdiğim şarkıyı çalarken... başıboş sokak köpekleri gibi dolanıyorum... birileri beni sevsin, başımı okşasın istiyorum... her uzatılan eli sevgiden sanıyorum... sokak köpeklerinin sevgiye açlığını yaşıyorum anne... bu yüzden yanlış insanları seviyorum... yanlış insanlara güveniyorum... atılan her kemiğin karnımı doyuracağını, sevgisizliğimi azaltacağını sanıyorum... oysa atılan kemikler yakıyor canımı... anlatamıyorum kimseye... ne kadar acınacak bir durumda olduğumu... güçlüyüm güçlüsün güçlü oyunu oynuyorum ben... dayanamayacağım bir depremde köklerim topraktan sökülene dek, sımsıkı basıyorum toprağa... deprem yakında hissediyorum anne...